Ég er 29 ára Reykjavíkurmær og er fædd 13. mars 1985. Í dag bý ég í Berlín ásamt kærastanum mínum þar sem við unum okkur vel. Ég útskrifaðist árið 2009 frá Menntaskólanum Hraðbraut og um haustið sama ár hóf ég nám í sálfræði en skipti svo yfir í Uppeldis- og menntunarfræði árið 2011. Ég valdi þessa námsleið vegna þess að mér þykir hún mjög áhugaverð og ég hef alltaf haft gaman að því að vinna með börnum. Ég stefni á framhaldnám í foreldrafræðslu og uppeldisráðgjöf.

 

Erindi mitt á ráðstefnu byggir á lokaverkefni mínu til BA- prófs í Uppeldis- og menntunarfræði sem ég vann að ásamt Elsu Valborgu Sveinsdóttur. Verkefnið er eigindleg rannsókn og fjallar um upplifun íslenskra mæðra á tengslauppeldi. Verkefnið er unnið úr fræðilegum heimildum og rannsóknum sem gerðar hafa verið á tengslauppeldi. Tekin voru viðtöl við fimm íslenskar mæður sem aðhyllast tengslauppeldi og voru viðtölin afrituð og þemagreind.

Niðurstöður sýndu að mæðurnar voru sammála um að mikilvægt væri að bera virðingu fyrir barninu, líta á barnið sem sjálfstæðan einstakling og koma þannig til móts við þau. Þeim fannst mikilvægt að hlusta á sjálfan sig og sitt innsæið og trúa því að þær séu að gera það rétta. Einnig töldu þær nauðsynlegt að foreldrar afli sér þekkingar um uppeldishætti og undirbúi sig fyrir foreldrahlutverkið. Tengslauppeldi (e. Attachment parenting) felur í sér að rækta tengsl sem foreldrar geta þróað með börnum sínum. Þessi tengsl eykur öryggi, sjálfstæði og samkennd hjá börnum. Rannsóknir sýna að þau börn sem alast upp við tengslauppeldi eru ólíklegri til að þróa með sér þunglyndi, kvíða, árásargirni og ofvirkni. En þau eru líklegri til að búa að félagslegri færni, samskiptahæfni, hæfni til að aðlagast og vera sjálfstæð. Þau eru talin vera sjálfsöruggari og í góðu andlegu jafnvægi.