Þegar ég horfði til framtíðar að loknu stúdentsprófi hafði ég ekki fastmótaða hugmynd um hvað ég vildi leggja fyrir mig í lífinu. BA-nám í uppeldis- og menntunarfræði með kynjafræði sem aukafag varð þó fyrir valinu þegar ég hóf mína háskólagöngu haustið 2010. Námsleiðin er fjölbreytt og opnar margar dyr. Eini ókosturinn við námið er sá að fjölbreytileiki þess hefur vakið áhuga minn á svo ótal mörgu að nú, við 26 ára aldur, verður enn erfiðara að ákveða framhaldið. Vegna þess að mannréttindi og kynjafræði eru mér hugleikin beinist umfjöllun mín að kyngervi og valdi fatlaðra kvenna.

 

Hugmyndin um félagslega mótað kyn nefnist kyngervi og byggir á því að fólk lærir að hegða sér á ákveðinn hátt vegna þess að það fæddist sem karl eða kona. Þessa hegðun lærir fólk allt frá fæðingu, af stofnunum, fjölskyldunni, samskiptum og umhverfinu. Kyn stjórnar því hvernig komið er fram við fólk, hlutverkunum sem það má taka að sér í samfélaginu og hvernig því á að líða eða hvernig það á að haga sér. Fötlunarfræðin lítur einnig á fötlun sem félagslega hugsmíð sem mótast í samspili skerðingar, umhverfis og samfélags. Sú merking sem lögð er í hugsmíðina fötlun hefur áhrif á hvernig fólk hugsar og kemur fram við fatlað fólk sem svipar til áhrifanna sem kyngervi hefur. Kúgun og undirokun mismunandi hópa er því ekki útskýrð með aðeins einum menningar- og félagslegum þætti heldur vinna þar margir ólíkir þættir saman og móta þannig líf og reynslu fólks. Þrátt fyrir að viðteknar hugmyndir um fólk með fötlun feli í sér kynleysi eru fatlaðar konur ekki aðeins undirskipaðar af körlum eða því sem er karlægt vegna kyns síns heldur af ófötluðu fólki líka þar sem fjölskyldumeðlimir, starfsfólk eða jafnvel ókunnugt ófatlað fólk telur sig oft hafa rétt á því að stjórna lífi þeirra.